توی آسمون دنیا هر کسی ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست آسمون جایی نداره
واسه من تنهایی درده درد هیچکس رو نداشتن
هر گل پژمرده ای رو تو کویر سینه کاشتن
دیگه باور کردم این رو که باید تنها بمونم
تا دم لحظه مردن شعر تنهایی بخونم
ستاره
نمیدانم چرا بی تاب و بی قرارم احساس یاس و نا امیدی میکنم دلم به طرز عجیبی گرفته
می خواهم از ته دل گریه کنم می خواهم فریاد بزنم پدرم کاش بودی و آرامم می کردی
کاش بودی و دست نوازش بر سرم می کشیدی و می گفتی ستاره ام اندو هگین نباش
من با توام کاش بودی کاش